تفاوت چسب دوجزیی و تک جزیی اپوکسی؟

چسب دو جزیی اپوکسی

چسب 2 جزئی اپوکسی  به عنوان چسب واکنشی یا چسب ساختاری نیز شناخته می شوند. مهمترین ویزگی این نوع چسب ها این می باشد که نه به دلیل تبخیر ماده ای مانند یک حلال یا آب، بلکه به دلیل یک واکنش شیمیایی، پخت  می شوند. این مورد کاملا ضروری است که دو جزء مورد نیاز چسب  با نسبت اختلاط صحیح  و به طور یکنواخت مخلوط شوند. ترجیحاً چسب های دو جزئی  بایستی بدون حلال باشند.

برای چه کارهایی از چسب های اپوکسی دو جزئی استفاده می شود؟

چسب های ساختاری بهترین راه حل برای کاربردهایی هستند که در آنها مقاومت های بسیار بالایی از اتصالات چسب  انتظار می رود. این چسب‌های ساختاری، عمدتاً برای اتصال مواد با استحکام بالا مانند فلزات و مواد کامپوزیتی مانند پلاستیک ‌تقویت ‌شده با شیشه یا پلاستیک‌ تقویت‌شده با فیبر کربن به فلزات و مواد کامپوزیت مشابه یا متفاوت و سایر مواد جامد مانند سرامیک یا مواد شیشه ای مورد استفاده قرار میگیرند.

استفاده از چسب 2 جزئی در کاربردهای زیر بسیار موفق  آمیز بوده است:

_ساختارهای سبک، فلزات و مواد کامپوزیت

_ساخت وسایل نقلیه/حمل و نقل (اتومبیل، وسایل نقلیه راه آهن، هواپیما)

_مهندسی مکانیک، ساخت دستگاه، لوازم خانگی و مسکن

_تکنولوژی پزشکی

_تولید برق و الکترونیک

_اتصال مونتاژ

_کالاهای مصرفی فنی (لوازم خانگی)

_عناصر پیش ساخته برای ساخت و ساز

چسب های دو جزئی چطور استفاده می شوند؟

استفاده از چسب های 2 جزئی به روش خاصی نیاز دارند. علاوه بر دوز و اختلاط دستی یا مکانیکی، کار با کارتریج های دو محفظه ای  یک تکنیک بسیار موفق جهت اختلاط دو جز رزین و هاردنر می باشد. در این کارتریج ها دو جزء، جدا از یکدیگر بسته بندی می شوند. بسته نسبت اختلاط چسب  1:1، 2:1 این دو جزء به مقدار مورد نیاز  از طریق یک میکسر استاتیک (لوله اختلاط) توسط تفنگ‌های توزیع‌کننده مناسب، دستی یا پنوماتیکی فشرده می‌شوند. سپس مخلوط بلافاصله آماده استفاده روی یکی از قطعاتی که قرار است به هم وصل شود، اعمال می شود. سپس می توان قطعه دوم را  هم به قطعه اول وصل کرد. تا زمان خشک شدن چسب، قطعات باید ثابت بمانند.

تفاوت چسب اپوکسی دوجزیی و تک جزیی؟

قبل از اینکه مصرف کننده چسب بخواهد  از چسب  تک جزیی یا دوجزیی استفاده کند ابتدا باید تفاوت اساسی بین دو نوع چسب  را درک کند.

رزین اپوکسی تک جزئی یک نوع چسب از پیش مخلوط شده با رزین اپوکسی پایه است که قبلاً با مقدار مناسبی از  کاتالیزور یا هاردنر مخلوط شده است و تنها در صورت قرار گرفتن در معرض دمای گرمایش موردنیاز، واکنش نشان می‌دهد و پلیمریزه می‌شود.

چسب اپوکسی های یک جزئی را می توان مستقیماً از لوله استفاده کرد. هیچ اختلاط، اندازه گیری  یا حباب زدایی (برخلاف چسب اپوکسی دوجزیی) مورد نیاز نیست. با این حال، این اپوکسی ها برای پخت نیاز به گرما دارند. رزین های اپوکسی های یووی پخت نیز  در رده اپوکسی تک جزئی قرار می گیرند.

استفاده از اپوکسی های دوجزیی  رایج تر می باشد.  این اپوکسی ها نیاز به مخلوط کردن رزین و هاردنر توسط کاربر دارند. سخت کننده ها (هاردنر) پلیمریزاسیون مورد نیاز برای پخت  رزین را تحریک می کنند. هنگامی که این دو جز  به صورت مکانیکی یا دستی با هم مخلوط می شوند، یک واکنش گرمازا رخ می دهد و مولکول ها شروع به اتصال متقابل می کنند.

اپوکسی دو جزیی  به دلیل ویژگی‌های پخت متفاوتشان تا حدودی قوی‌تر از اپوکسی تک جزیی هستند. اپوکسی های دو جزئی را می توان در دمای اتاق یا دمای بالاتر پخت کرد. آنها بسته به نوع ماده پخت مورد استفاده می توانند در عرض 5 دقیقه تا 8 ساعت فرایند پخت را تکمیل نمایند. متداول ترین اپوکسی های مورد استفاده در طی  2 تا 3 ساعت در دمای اتاق سخت (خشک شدن اولیه) می شوند. برای سرعت بخشیدن به واکنش بین رزین و هاردنر می توان یک کاتالیزور اضافه کرد.

مزایای چسب دو جزئی نسبت به چسب های تک جزئی

دمای کمتر جهت پخت رزین

زمان پخت  کوتاه تر نسبت به چسب تک جزیی

بدون حلال

امکان ایجاد اتصالات با استحکام بالاتر

مقاومت بیشتر در برابر مواد شیمیایی 

منبع مقاله : https://www.assemblymag.com/