چسب های اپوکسی قویترین و پرکاربردترین هستند و پرکاربردترین انواع پلیمری هستند. علاوه بر این توانایی قدرتمند آنها در تحمل وزن یا نیروی ثابت در مدت زمان طولانی و همچنین مقاومت فوق العاده آنها در برابر تأثیرات فیزیکی و شیمیایی. آنها خواص مطلوب متعددی از جمله استحکام چسبندگی، پایداری حرارتی، قابلیت تعمیر، خواص دی الکتریک و حفظ خواص تحت تنش های حرارتی مکانیکی بالا و قرار گرفتن در معرض محیطی مانند رطوبت را با هم ترکیب می کنند. از طریق انتخاب سخت‌کننده‌ها، کاتالیزورها، پرکننده‌ها و سایر افزودنی‌ها و با کنترل درجه و روش پخت، می‌توان خواص را تغییر داد و برای یک کاربرد خاص تنظیم کرد. اپوکسی ها نیاز به دمای بسیار بالا و پایین را برآورده می‌کنند و به دلیل مدول‌های کشسانی و انعطاف‌پذیری زیادشان ، می‌توانند تنش‌ها و لرزش را تحمل کنند .
چسب های اپوکسی چسبندگی خوبی بر روی لایه های مختلف نشان می دهند و برای چسباندن فلزات، شیشه، بتن، سرامیک، چوب و بسیاری از پلاستیک ها مناسب هستند. انقباض پخت بسیار کم است. و دارای چسبندگی فوری میباشند .رزین اپوکسی پخته شده دارای ساختار شیمیایی قوی و سفت و سخت است که برای کاربردهای پیوند ساختاری مناسب است.
هنگام در نظر گرفتن کارایی یک Epoxy glue، تجزیه و تحلیل فرمول کلی ترکیبات تشکیل دهنده آن مفید است. اپوکسی ها با پلیمریزاسیون مخلوطی از دو ترکیب اولیه رزین و سخت کننده ایجاد می شوند. هنگامی که رزین با یک کاتالیزور مشخص مخلوط می شود، عمل آوری آغاز می شود. پخت فرآیندی است که در آن زنجیره‌های مولکولی در مکان‌های فعال شیمیایی واکنش می‌دهند و منجر به واکنش گرمازا می‌شوند. پیوندهای کووالانسی بین گروه‌های اپوکسید رزین و گروه‌های آمین سخت‌کننده (کاتالیزور) که از این ترکیب به وجود می‌آیند، امکان اتصال عرضی پلیمر را فراهم می‌کند و در نتیجه سفتی و استحکام اپوکسی را دیکته می‌کند.
نظارت بر شرایط پخت توسط دما و انتخاب ترکیبات رزین و سخت کننده امکان تغییر خواص مقاومت مکانیکی و مقاومت حرارتی، الکتریکی و شیمیایی را فراهم می کند. بنابراین چسب‌های اپوکسی به گونه‌ای توسعه یافته‌اند که با طیف وسیعی از کاربردها و شرایط عملیاتی مختلف مطابقت دارند.
چسب های اپوکسی به طیف گسترده ای از مواد می چسبند و خواص آنها به شیمی خاص سیستم و ماهیت اتصال عرضی موجود بستگی دارد. برخی از مهمترین الزامات عملکرد عبارتند از مقاومت استثنایی شیمیایی و حرارتی، چسبندگی عالی و مقاومت در برابر آب و همچنین خواص عایق مکانیکی و الکتریکی رضایت بخش.
چسب‌های اپوکسی به‌عنوان پرکاربردترین نوع چسب ساختاری، معمولاً به‌عنوان سیستم‌های یک جزئی یا دو جزئی ارائه می‌شوند.
که اطلاعات جامع تر در مورد تفاوت چسب های یک جزئی و دو جزئی را در مقاله زیر میتوانید مطالعه کنید.
چسب های اپوکسی یک جزئی معمولاً در دماهای بین 250 تا 300 درجه فارنهایت پخت می شوند، شرایطی که محصولی با استحکام بالا، چسبندگی عالی به فلزات و مقاومت محیطی و شیمیایی فوق العاده را مهندسی می کند. در واقع این محصول اغلب به عنوان جایگزینی برای جوشکاری و پرچ استفاده می شود.
سیستم های اپوکسی دو جزئی از این نظر متفاوت هستند که کاتالیزور در دمای محیط اتفاق می افتد و می تواند توسط گرما تسریع شود. افزودن گرما همچنین باعث ایجاد پیوند متقابل اضافی می شود که در نتیجه خواص برتری دارد. سیستم های دو جزئی برای چسباندن بیشتر سطوح مناسب هستند. آنها به دلیل توانایی آنها در تحمل وزن یا نیروی ثابت در مدت زمان طولانی و همچنین مقاومت در برابر تأثیرات فیزیکی و شیمیایی بسیار پایدار در نظر گرفته می شوند. علاوه بر این توانایی قدرتمند آنها در تحمل وزن یا نیروی ثابت در مدت زمان طولانی و همچنین مقاومت فوق العاده آنها در برابر تأثیرات فیزیکی و شیمیایی، اپوکسی های دو جزئی را به محصولی بسیار پایدار تبدیل می کند. آنها بسیار همه کاره هستند و می توانند برای اتصال، آب بندی، پوشش و کپسوله سازی در بسیاری از صنایع از جمله الکترونیک، تجهیزات پزشکی و هوافضا استفاده شوند. فرمولاسیون های ویژه نیز ضد شعله، قابل استفاده از نظر سرمایشی، پخت سریع، مقاوم در برابر دمای بالا و غیره هستند.
منبع مقاله: https://www.sciencedirect.com/